Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007

Στο φαράγγι της Σαμαριάς με βατραχοπέδιλα.





Στο φαράγγι της Σαμαριάς με βατραχοπέδιλα.
Περιηγητική εκλογολογία, no 1Είναι ωραίο να βάζουμε στόχους, να υπολογίζουμε μια καλή μέρα κάθε πρωί στους αγαπημένους μας ανθρώπους και να τελειώνουμε τη μέρα με μια καληνύχτα σε ένα καινούργιο, άγνωστο, διαφορετικό αλληλέγγυο συνάνθρωπο που ανταμώσαμε στην Οδύσσεια μιάς μέρας.
Εκείνο το πρωί η μέρα ξεκίνησε πουρνό 5,30 π.μ. γιατί το δρομολόγιο του ΚΤΕΛ Χανίων για Ομαλό ξεκίναγε 6,15 π.μ. «Να πάρω το ντουφέκι μου την όμορφη πατρώνα» λέει ο στίχος του αγαπημένου ριζίτικου του
Ελευθέριου Βενιζέλου, τον είχαμε επισκεφτεί τις προάλλες στο τάφο του εκεί στο Ακρωτήρι και τον ρώτησα μέσα μου, τι να ψηφίσω; Μου απάντησε με το επίγραμμα στο τάφο του, νομίζω σε εξομολόγηση από καρδιάς: « Ο προκείμενος νεκρός, αγαπητοί φίλοι, ήταν ένας αληθινός άνδρας με μεγάλο θάρρος με αυτοπεποίθηση και δια εαυτού και δια τον λαόν του οποίου εκλήθη να κυβερνήσει. Ίσως έκανε πολλά σφάλματα αλλά ποτέ δεν του απέλιπε θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης διότι ποτέ δεν επερίμενε από τη μοίρα του να ιδεί τη χώρα του προηγμένη αλλά έθεσε εις την υπηρεσίαν της όλο το πυρ που είχε μέσα του, κάθε δύναμη ψυχική και σωματική.»
Επαέ γιάντες
[1] πως κρινόντανε τα μεγάλα πρόσωπα που ζητάγανε τη ψήφο μας, είχαν ήθος, είχαν μπέσα, είχαν αποτέλεσμα στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν . Τι είναι άλλωστε η ψήφος, σκεφτόμουνα με το λεωφορείο να σκαρφαλώνει τα Λευκά Ορη προς τον Ομαλό, μιά μπαλωθιά κάθε τέσσερα χρόνια , πολύτιμη και σημαντική με κρότο αλλά και προσωπικότητα, γιατί να την χαραμίσουμε έτσι για πλάκα. Μια σειρά αγώνες και προσπάθειες της ζωής στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα αυτά που κάνουμε όλοι, αυτά δεν είναι ψήφος, δεν είναι επιλογές ζωής; Το φως της Ανατολής 6,41 π.μ., εκείνη την ημέρα μούδοκε την ιδέα, να αυτό που πάμε να κάνουμε τώρα μια δύσκολη διέλευση του φαραγγιού της Σαμαριάς στη καλοκαιρινή ντάλα του Αυγούστου μοιάζει με την πνευματική αναζήτηση των ημερών που να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης που να επισημάνω αρνητικά φαινόμενα σε πρακτικές κομμάτων και υποψηφίων.(να αρνηθώ την ψήφο, να μαυρίσω).
Στα 1236 μέτρα υψόμετρο του
Ξυλόσκαλου ένα ρίγος συγκίνησης περνάει τα εσωτερικά μας, απλωσιά αγιάζι και ψηλά οι κορφές δεξιά το Ψηλάφι (2000μ) και ο Γκίγκιλος 2085μ αριστερά ο Καλλέργης 1680μ και η Μελινταού 2133μ.Ψηλά βουνά μου μενεξιά στα σύννεφα ζωσμένα. Κάτι σαν το εφηβικό ξεκίνημα της ζωής αρχινάει μια τραχιά κατάβαση από το ένα πλατύσκαλο στο παρακάτω, ταχύ βήμα γοργό στο φιδωτό μονοπάτι σκοντάφτοντας στο μπροστινό σας κατεβαίνοντας μια προδιαγεγραμμένη πορεία γρήγορα με κουραστικό ρυθμό που η φορά του εδάφους διάλεξε για μας. Ξέχασα να σας πώ πως σημασία έχει η παρέα, σε τέτοια τολμήματα όπως ακριβώς και στη ζωή, και εκτός από την πολυπληθή δική μας παρέα το 70% των 2500 συνοδοιπόρων σήμερα είναι Γάλλοι, δεν λείπουν οι Πολωνοί, οι Τσέχοι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί όμως η γλωσσική υπεροχή στο πέρασμα των Σφακιανών βουνών είναι σήμερα η Γαλλική γλώσσα, τζιτζίκια, το κελάρυσμα του νερού και το βουητό του αγέρα φαντάζουν άλλα ακούσματα-γλώσσες στη Βαβέλ του φαραγγιού μας. Οπως τελειώνει το νεανικό ξεκίνημα της ζωής σε πιάνει η ορμή της κατηφόρας και δεν προλαβαίνεις να θαυμάσεις γύρω σου τη φύση, τα παιγνίδια του ήλιου με τις φυλλωσιές, την απειλή από τους λιθώνες ή τις σάρες και την επιβλητική θωριά των βράχων ,των μαδάρων[2] με τη σκόρπια βλάστηση στα κεφάλια μας. Πατημασιά χοροπηδηχταριό κούραση για τους άμαθους μηριαίους και κνημιαίους μέριασε χωρίς να το καταλάβεις τα 4 πρώτα χιλιόμετρα. Το ένα τρίτο του φαραγγιού, το ένα τρίτο της ζωής στη τσίτα του αγέρα, στη ρίζα της ενηλίκου αναπαραγωγικής ζωής. να και το πέτρινο εκκλησάκι του Αη Νικόλα τριγυρισμένο από αιώνια θεόρατα κυπαρίσσια.! «Η τεράστια αντοχή του ξύλου τους ,γράφει ο καθηγητής Γαλλικών και φυσιολάτρης Αντώνης Αλιμπέρτης , κάπου(εκδόσεις Μύστις) ήταν η αιτία της μεγάλης σπατάλης που έγινε απο τα πανάρχαια χρόνια. Και που δεν χρησιμοποιήθη-καν ! Στη Κνωσό στη Φαιστό στην Αίγυπτο, στην κατασκευή πλοίων κ.α. Τόσο μεγάλη ήταν η χρήση τους που το 1414 η Βενετία απαγόρευσε την εξαγωγή κρητικού κυπαρισσιού.»
Εδώ είναι το βασίλειο της πέτρας, ότι έχει κατεβάσει το νερό είναι με τη μορφή της πέτρας τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα της ατομικής μας ζωής. Μια ζωή αγωνία να βρούμε τα σωστά πατήματα, να μην γλιστρήσουμε να αποφύγουμε το πετροβολιτό. Ποιός μας πετροβολάει στη μέση της δούλεψης μας, ποιοί σβήνουν τα χαμένα μας όνειρά, ποιοί μας είπανε υποσχέσεις ψεύτικες, ποιές χίμαιρες και λάμιες μας πλάνεψαν σαν αγάπη για τη δύναμη, που σκοτωμός γενήκαν....Το βλέμμα νοιώθει ένα γύρω τη μαγεία μα λίγο να στραβώσει στη θωριά των ορεινών όγκων δεξιά και ζερβά του αντικρίζει το δικομματισμό, αυτό το πλάνο σύστημα που περιέχει την επίφαση της δημοκρατίας και την
ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Βλέπω ένα γύρω την διαφθορά την αναξιοκρατία, τον κυνισμό για το χρήμα, την κάλυψη για τον δικό μας που διάλεξε κόμμα εξουσίας όχι από ιδεολογία αλλά για να προχωρήσει τις μπινιές του, βλέπω τα αδύναμα ανθρωπάκια της εξαγορασμένης ψήφου να πιστώνουν την ψήφο τους σαν ένα πήδημα ενός κρι κρί μετέωρο και ανασφαλές από βράχο σε βράχο. Πόσα φιλτραρισμένα μας πουλάει η ενημέρωση, πόσο μας φωτίζουν οι ίσκιοι, πόσο απειλητικά στέκουν πάνωθέ μας τα βουνά μυρμηγκάκια εμείς στο πέρασμά μας έχουμε δρόμο να διαβούμε...Το νερό δεν το βλέπεις εδώ το υποθέτεις έχει κάνει στο πέρασμα του χρόνου το κατόρθωμά του, έχει κάνει το φυσικό του πέρασμα μέσα από το βουνό , μα μήπως αυτό το πεζοπορικό πέρασμά μας από τη ζωή του φαραγγιού δεν είναι ένα άγγιγμα, ένας αμοιβαίος σεβασμός μια κατανόηση και μιά νίκη πέρασμα από τις δυσκολίες του. Δύσκολα να διαβείς τα μετερίζια του δικομματισμού, έχω δεί αντρόγυνα στο ίδιο σπίτι όταν βομβαρδίζονται από τους καταλληλότερους και τους αυτοδύναμους για τη τσέπη τους, τους νόμους τους , τον έλεγχο τους να κλατάρουν και να μοιράζουν τη ψήφο συνεννοημένοι στα δυο μεγάλα κόμματα “για να είναι ΄με τους νικητές” και ας χάνουν οι λύσεις στα προβλήματα της ζωής για τέσσερα χρόνια από τους υποτιθέμενους «υπηρέτες τους».Δεν είναι τυχαίο στα δύο αρχηγικά κόμματα εξουσίας οι θεσμικοί εκπρόσωποι του λαού (υποτίθεται) υψώνουν όλο και περισσότερο τη φωνή τους ώστε να υλοποιείται ο ρόλος τους στη Βουλή, στην περίφημη κατά συνείδηση ψήφο, ενώ τους πετροβολούν (τους εξαφανίζουν από την επικαιρότητα)οι εκδότες σε κάθε αβέβαιο βήμα από την κατεύθυνση της ολιγαρχίας.
Ομως δεν έχει άλλο από το να διαβούμε, να περάσουμε τα στενά της σκέψης μας και να ξεπεράσουμε τη κούραση, τον εαυτό μας να οραματιστούμε παιδεία, δάση υγεία, χαμόγελο τραγούδι άντε και στην άκρη του δρόμου τη δροσιά της θάλασσας το ήσυχο λιμάνι της
Αγίας Ρουμέλης. Το διάβα της ζωής είναι μαγευτικό και κούραση γεμάτο σαν το φαράγγι μας. Οι ευκαιρίας που σου δίνει ο μίτος της Αριάδνης είναι να διαβείς τα περάσματα των δυσκολιών, να ξεπεράσουμε με υπολογισμό το χώρο που απειλούν οι ογκόλιθοι των πετρωμάτων. Στο φαράγγι το πετυχαίνουν οι περσότεροι στην πολιτική ζωή της χώρας ελάχιστοι ξεφεύγουν από το μαντρί, ενημερώνονται βρίσκουν διέξοδο μια λύση στο μέτρο της πρωτοπορίας, στη πρακτική του εφικτού στο όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της συλλογικής αλληλεγγύης με μυρουδιά πραγματικότητας όμως, όχι τα φούμαρα που θα θέλαμε όλοι να ακούμε. Στα δύο τρίτα της πορείας φτάσαμε κιόλας στα 300 μέτρα υψόμετρο να αντικρίζουμε όλο και περισσότερο ανθρώπων έργα το συνοικισμό της Σαμαριάς εγκαταλειμμένο από το 1962 μέσα στο φαράγγι, βρύσες γιοφύρια, εξώστες και διάσελα αναπαμού, αυτά που μας δίνουν ανάσες πολύτιμες και αναμνήσεις και γνώσεις. Ελαιοτριβείο, νερόμυλοι, σπίτια καμαρόκτιστα από ξηρολιθοδομή χωρίς αρμό για σύνδεση όπως οι κούμοι[3] και τα μητάτα[4] του βουνού έρχονται από άλλες εποχές λένε τόσα λίγα στη εποχή του αλουμινίου και του γυαλιού. Μετά το Κεφαλόβρυσο στο 10ο χλμ το νερό μας θυμίζει την ύπαρξή μας, η σκόνη την κούρασή μας, οι ίσκιοι τους φόβους μας και τα μάτια μας αντικρίζουν σε τρία σημεία τα παράλληλα τείχη των βράχων σε μια απειλητική σύμπτωση τις πόρτες που θαρρείς έχασες το δρόμο για τη θάλασσα. Στο 11ο χλμ κάπου 200 μέτρα από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης παίρνουν τα μυαλά μας αέρα οι λεγόμενες Τρύπες αέρα μεταφέρουν άλλοτε δροσερό και άλλοτε ζεστό αέρα σε ένα ρεύμα που σε κάνει να σκιρτάς, έχεις μπροστά σου πέτρινους δράκους με ρουθούνια που βρυχώνται.
Πόσοι εχθροί κρατήθηκαν σε αυτά τα φυσικά περάσματα σε όλες τις ιστορικές περιόδους. Τώρα εμείς ειρηνικοί πεζοπόροι νοιώθουμε περατάρηδες αριστεροί πρωτοποριακών ιδεών, να μην σκαλώσεις στα σκληρά ,να διαβείς να προσπεράσεις. Μόνο που η προσπάθεια τούτη φαντάζει σαν περπάτημα στην ουτοπία, σαν
ένα πέρασμα του Φάραγγα όπως το λένε οι Κρήτες με άβολα παπούτσια σαν βατραχοπέδιλα. Ετσι τα βήματα είναι πατούχικα, ανορθόδοξα και γραφικά νοιώθεις τα βουνά να ξεραίνονται στα γέλια. Έλλειψη ενωτικότητας, σεβασμού στη διαφορετικότητα, κομπορρημοσύνη, κυριαρχία στον ισοδύναμο μαρτυράει καθόλου σεβασμό στον αδύνατο ,τον εξ ορισμού θεό και προσκυνητή της Αριστεράς. Κρυφογελούν γιατί μάντεψε κανείς τη σκέψη μου ή πορεύονται το τελευταίο κομμάτι του δρόμου και ένα ακόμη μαρτύριο νοιώθουμε με χαρά πως παίρνει τέλος;; Κατέβαζε πολύ νερό κάποτε, τους δρόμους του ακολουθάμε, εκεί ζούμε και χαιρόμαστε τη δημιουργία και αυτό το φυσικό δρόμο της αναζήτησης ποτέ δεν θα τον άλλαζα από μια σύγχρονη ας πούμε νεροτσουλήθρα με τον τεχνικό ίλιγγο των πολλών εισιτηρίων, με το γκαζόν της συμφοράς και το ταχυφαγείο πλαστικών τροφών δίπλα, μην χάσουμε καμιά θερμίδα. Ο ιδρώτας τώρα πιά δεν μας χαλάει αλλά εκείνη η τελευταία μπόχα από τις απέραντες στάνες στο ίσιωμα προς τη θάλασσα κάνει το ταξίδι μελαγχολικό και γερασμένο. Βρε πως κουραστήκαμε πως ζητάμε πια τα εύκολα μονοπάτια που μας βγάζουν στο τέρμα. Το νερό του φαραγγιού βρήκε πάλι βαθύ αυλάκι να κυλήσει και εμείς άν είμαστε τυχεροί θα παρατηρήσουμε το αρωματικό φυτό δίκταμο με τα ροζ λουλουδάκια επουλωτικό των πληγών όπως μας μετέφεραν χρόνια τώρα ο Ιπποκράτης , ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης Οι χαμένες μάχες της Αριστεράς έχουν πληγιάσει τα γέρικα κορμιά ,έχουν κιοτέψει νεώτερους έχουν κάνει σκιές του εαυτού τους κάποιους άλλους. Μια και το Φραγκοκάστελο είναι μόνο 12 χλμ από την χώρα Σφακιών έρχεται στο νου ο μύθος των Δρουσουλιτών ,των αδικοχαμένων εθελοντών πολεμιστών από την Ήπειρο που βγαίνουν οι σκιές τους εκεί στο Μάη-Ιούνη λίγο πριν την Ανατολή στη Νότια Κρήτη, οι πολεμιστές με ιδανικά την ελευθερία που με αρχηγό τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη το 1828 πολέμησαν άτσαλα στο κάμπο τον πολλαπλάσιο εχθρό και τώρα το ηρωικό τους χάσιμο γίνεται η μυστηριακή απεικόνιση των ίσκιων τους στη πλευρά της θάλασσα στη πρωινή δροσιά Αργότερα λιγότεροι Σφακιανοί πήραν γδικιωμό ξεκλήρισαν τους σφαγείς Τούρκους παρασέρνοντας τους στο παραδίπλα φαράγγι του Ίμβρου με στρατήγημα. Τα μεγάλα με τα μικρά πάνε χέρι χέρι προκαλούν να κουραστείς, να σκεφτείς και να πονέσεις. Διάλεξε για σένα το σωστό και τίποτα δεν πάει χαμένο γίνεται θρύλος και ίσκιος μέσα σε ένα φαράγγι, ακόμα και άν το βαδίζουμε χωρίς πεζοπορικό εξοπλισμό αλλά με κάτι από βατραχοπέδιλα.







ΔΙΟΝΥΣΟΣ 31-08-07.[1] Yadest (τουρκικά)= θυμίζω[2] γυμνές αποψιλωμένες πλαγιές βουνών.[3] Θολωτό πέτρινο κτίσμα των βοσκών στα Λευκά όρη.[4] Ποιμενική εγκατάσταση ως θερινό κατάλυμα

Μαρτυρία εθελοντή Δασοπυροσβέστη!



Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο indy.gr
Ο αποστολέας του email είναι φίλος, εθελοντής δασοπυροσβέστης, και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!

21/8/2007"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάςπλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο«Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..


Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..


Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.. Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες


Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας


Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου. Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ. Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου... Λίγη στάχτη στα μαλλιά... δολοφόνοι...

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Το χαμόγελο της Ολγας



Το χαμόγελο της Ολγας

*«Γράφω πάνω στις στάχτες που έχουν καλύψει το γραφείο μου. Στάχτες που ίσως ο αέρας έφερε από την Αρεόπολη. Πιάνω μια νιφάδα και διαλύεται στα χέρια μου. Οπως ίσως διαλύθηκε η φίλη μου Ολγα με τον φίλο της Δημήτρη. Και ελπίζω. Ελπίζω τι; Οι χρόνοι συναιρούνται. Είναι, ήταν γίνεται είναι/ήταν ή, μάλλον, είναιήταν. Μέχρι να βγει το DNA. Η Ολγα είναιήταν ηθοποιός. Ανακύκλωνε και το μάθαινε και σε άλλους, ξεκινώντας από τους Ζωγραφιώτες. Η Ολγα έκλαιγε κλαίει μόλις το μπαλκόνι της γέμιζε στάχτες. Μόλις καίγονταν τα δέντρα. Η Ολγα γέλαγε μόλις όλοι είχαν χάσει την ελπίδα. Συνήθιζε να συνοδεύει τα ρήματά της με λέξεις όπως "πάντα, ποτέ, συχνά, κάποτε, ίσως, τότε", που σε ανακούφιζαν, σε έστελναν για λίγο στη γη των μακαρίων, του τίποτα και της σιωπής. Η Ολγα είναιήταν τόσο όμορφη. "Η μόνη πραγματική διαμαρτυρία είναι η ομορφιά". Και ο Δημήτρης ήταν όμορφος.Ελπίζω μόλις σωριάστηκε να έκλαψε από ευτυχία, να μην ένιωσε τη φωτιά. Θα περάσει πολύς πολύς καιρός μέχρι να ξαναδώ κάτι παραπάνω από λίγη μαυριδερή σκόνη. Χάρη στην καλή παρέα της, είδα τη γη να φέγγει.Η Βουλή των Ελλήνων άδεια, έχασκε με ανοιχτή την πόρτα την Κυριακή το πρωί. Για ποια εθνική τραγωδία μιλάνε όλοι αυτοί που δεν μπόρεσαν να θυσιάσουν μια αλλαγή φρουράς σε ένδειξη σεβασμού μιας διαμαρτυρίας; Για ποια εθνική συμφορά, όταν οι μπάτσοι δεν έκλαιγαν, οι τσολιάδες δεν είχαν πετρώσει, οι εθνικόφρονες δεν σιωπούσαν και οι μαρξιστές ...-ιστές δεν έπαυαν τις μακροσκελείς αναλύσεις; Αν μπορούσαμε απλώς να πονέσουμε, ίσως η οργή να ξεχείλιζε, να καταργούνταν όλα τα άλλοθι. Είναι μακάβρια πολυτέλεια να μπορούν να αποδοθούν ευθύνες. Σύντομα τα εγκλήματα θα τηλε-διαπράττονται, χωρίς δακτυλικά αποτυπώματα και ντοκουμέντα. Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι, αυτοί που θέλουν δεν θα αναμετρηθούν με αυτούς που δεν θέλουν. Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι, εσείς που δεν θέλετε κοιμηθείτε ήσυχοι».

Ε.Τ. (στοιχεία της στην «Ε») Από τη στήλη αλληλογραφίας αναγνωστών της "Ε"
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/08/2007

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

Οι εμπρηστές υλοποιούν σχέδιο αποσταθεροποίησης







Η τραγική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό αποτελεί έργο αρρωστημένων εγκεφάλων. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να βρίσκονται και Έλληνες ανάμεσά τους και το απεύχομαι.

Είναι όμως φανερό, ότι πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο. Οι εμπρηστές ξεκίνησαν εδώ και τρεις μήνες, όταν άναψαν σε μια μόνο μέρα 1.064 φωτιές σε όλη την χώρα και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με δεκάδες νέες φωτιές κάθε μέρα.
Τα κίνητρά τους δεν μπορεί να είναι οικονομικά (οικοπεδοφάγοι) ή ψυχολογικά (πυρομανείς). Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί. Όμως δεν είναι αυτοί ο πυρήνας του προβλήματος.

Η ανάλυση των δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρικό εγκέφαλο, ένα επιτελείο, που όπως ένας στρατηγός, χαράζει τις «μάχες» επάνω σε χάρτη. Οι φωτιές μπαίνουν σε στρατηγικά σημεία όπως εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Αλιβέρι, Δομοκός), σε ιστορικές τοποθεσίες (Ολυμπία, Επίκουρος Απόλλων), σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Δεν υπολογίζουν ούτε κατοικημένες περιοχές ούτε ανθρώπινες ζωές, πράγμα που υποδηλώνει πάθος, μίσος και εκδικητική μανία εναντίον της χώρας και ολόκληρου του λαού. Προσπαθούν να υπονομεύσουν την προοπτική να υπάρξει μετά τις εκλογές (16.9.07) ομαλή πολιτική ζωή και κοινωνική ηρεμία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους.





Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί;

Κατά τη γνώμη μου θα ήταν δυνατή η απόκρουση των σχεδίων τους και εν συνεχεία η αποκάλυψή τους.

Όμως ο κρατικός μας μηχανισμός εξακολουθεί να είναι προβληματικός και ανίκανος να αντιμετωπίσει προκλήσεις τόσο μεγάλης κλίμακας.

Και ταυτόχρονα είναι διαβρωμένος και αποπροσανατολίζεται εύκολα.

Όπως ακριβώς ήταν απέναντι στην «17 Νοέμβρη», που μας ταλαιπώρησε για 30 περίπου χρόνια και στο τέλος αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για μια οργάνωση σχεδόν γελοία.

Λυπούμαι γιατί όσοι μας δοκιμάζουν με τις φωτιές στα δάση, στα χωριά, στις κωμοπόλεις αλλά και στις πόλεις και στην ίδια την Αθήνα, μας βρίσκουν κυριολεκτικά στον ύπνο. Μιας και δεν φροντίσαμε έως τώρα να δημιουργήσουμε κράτος αποτελεσματικό και κοινωνία συνεκτική με αξίες και ισχυρό ιστό αλληλεγγύης και επαγρύπνησης, υπεράνω κομμάτων και οικονομικών συμφερόντων.

Είμαστε μια κοινωνία κατακερματισμένη, ένας λαός χωρίς συνοχή, χωρίς μνήμη, χωρίς συλλογική ενιαία προοπτική και γι’ αυτό ανοχύρωτος. Ένας λαός αφημένος στη μοίρα του, για την οποία είναι -και- ο ίδιος υπεύθυνος.

Αθήνα, 27.8.2007

Μίκης Θεοδωράκης

Σάββατο 4 Αυγούστου 2007

Διακοπές και καπιταλισμός





Διακοπές και καπιταλισμός
«Στις δυτικές χώρες οι κοινωνικές κατακτήσεις βελτιώνουν την βούληση και αποτελεσματικότητα της εργασίας για ανώτερα επίπεδα παραγωγικότητας. Οι ΗΠΑ δίνουν το αντιπαράδειγμα, η υψηλή αμερικανική παραγωγικότητα δεν βασίζεται στην ποιοτική βελτίωση της εργασίας αλλά στην ποσοτική επέκταση του εργάσιμου χρόνου»
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Η συνεχής και μη-αντιστάσιμη «απελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου από κανόνες, προδιαγραφές και όρια εμφανίζει τα ιστορικά κοινωνικά κεκτημένα των ευρωπαίων εργαζομένων ως «επαχθή προνόμια» σε σχέση με την ανυπαρξία παρόμοιων δικαιωμάτων στον υπόλοιπο πλανήτη. Οι ρυθμίσεις στις αγορές εργασίας των δυτικών κοινωνιών υπονομεύονται με τον «άγριο συναγωνισμό» από την μη-ρυθμιζόμενη ασιατική εργασία. Το κεφάλαιο ενθαρρύνει ακατάπαυστα τον χωρίς όρια, χωρίς προδιαγραφές και χωρίς δεοντολογία παγκόσμιο συναγωνισμό, εφόσον ακυρώνει έτσι και ανακαλεί ιστορικές «παραχωρήσεις» του έναντι των μισθωτών. Οσοι σήμερα καταγγέλλουν τον «αθέμιτο διεθνή συναγωνισμό» από χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, στιγματίζονται ως «εργατική αριστοκρατία», «εθνικιστές», «προνομιούχοι», «συντεχνίες», «συνδικαλιστική γραφειοκρατία».Στις δυτικές χώρες, ιστορικό υπόβαθρο για κοινωνικές «παραχωρήσεις» ήταν και παραμένει η ανάπτυξη της παραγωγικότητας. Οι υψηλές επιδόσεις της επιτρέπουν την χρηματοδότηση των κοινωνικών κατακτήσεων, χωρίς εξ αυτού να θίγεται η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Αλλά και οι κοινωνικές κατακτήσεις, εξασφαλίζοντας την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, βελτιώνουν τη βούληση και αποτελεσματικότητα της εργασίας για ανώτερα επίπεδα παραγωγικότητας. Οι σκανδιναβικές χώρες πρώτες έχουν συνδυάσει την υψηλή παραγωγικότητα με εξίσου υψηλό επίπεδο κοινωνικών κατακτήσεων. Με τις ΗΠΑ δίδεται το αντιπαράδειγμα: η υψηλή αμερικανική παραγωγικότητα δεν βασίζεται στην ποιοτική βελτίωση της εργασίας, αλλά στην ποσοτική επέκταση του εργάσιμου χρόνου, μέχρι την εξαφάνιση στις μέρες μας της έννοιας του ελεύθερου χρόνου. Με μαρξιστική ορολογία, η δυτικο-ευρωπαϊκή περιοχή διέπεται από τους κανόνες της «σχετικής υπεραξίας», με διακύβευμα την κατανομή των καρπών της παραγωγικότητας, ενώ η Αμερική οπισθοδρομεί προς πρωτόγονες μορφές «απόλυτης υπεραξίας», με διακύβευμα την διαρκή επιμήκυνση του χρόνου εργασίας εις βάρος του ελεύθερου χρόνου.Στη Γαλλία, ο χρόνος εργασίας αντιστοιχεί σήμερα στο 12% του συνολικά διαθέσιμου χρόνου, ενώ προ του 1914 αντιστοιχούσε σε 40%. Στις ΗΠΑ, ο χρόνος εργασίας δεν μειώνεται σε σχέση με τον συνολικά διαθέσιμο χρόνο, αλλά αυξάνεται και είναι σήμερα κατά 30% ανώτερος του αντίστοιχου γαλλικού. Η κοινωνική Ευρώπη κινείται στον γαλλικό αστερισμό, ενώ η Αμερική απομακρύνεται από αυτόν υπό την επίδραση ασιατικών προτύπων.Το Κέντρο Ερευνών Οικονομικής Πολιτικής του Λονδίνου δημοσίευσε πρόσφατα συγκριτική μελέτη σχετικά με την έκταση και χρηματοδότηση των διακοπών των εργαζομένων σε 29 χώρες του ΟΟΣΑ. Σύμφωνα με τους Ρεβέκα Ρέι και Τζον Σμιτ (1), οι ΗΠΑ αποτελούν την μοναδική ανεπτυγμένη οικονομία στην οποία δεν αναγνωρίζεται νόμιμο δικαίωμα μετ' αποδοχών διακοπών ούτε για μία ημέρα εργασίας είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στον δημόσιο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η ανυπαρξία νόμιμων και μετ' αποδοχών διακοπών έχει καταθλιπτικές και αντιπαραγωγικές επιπτώσεις στους χαμηλόμισθους, στους μερικά απασχολούμενους και στους υπαλλήλους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Κάποιες κατηγορίες μισθωτών αναλαμβάνουν το κόστος των διακοπών τους με κίνδυνο αρνητικών συνεπειών στην εργασία και σταδιοδρομία τους, ενώ οι ασθενέστερες αδυνατούν.Η κατάσταση στην Αμερική δεν ήταν πάντοτε έτσι, εφόσον από την εποχή του Ρούζβελτ (1935) είχαν κατοχυρωθεί πολλές κοινωνικές κατακτήσεις, που όμως αίρονται κατά την τελευταία 15ετία, υπό το επιχείρημα της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς συναγωνισμού. Ενώ οι Σκανδιναβοί και οι Ευρωπαίοι αναζήτησαν μεταπολεμικά το πλεόνασμα παραγωγικότητας στην αξιοπρέπεια του εργαζόμενου, η σημερινή «άγρια» αμερικανική επιχειρηματικότητα το αναζητά στην συντριβή του.Σύμφωνα με την έρευνα του ΚΕΟΠ, το σύνολο των ημερών της νόμιμης και μετ' αποδοχών απουσίας και διακοπών είναι 35 ημέρες κατ' έτος στη Γαλλία, 39 στη Φιλανδία, 27 στη Νορβηγία, 35 στην Πορτογαλία, 34 στην Ισπανία, 33 στην Ιταλία, 30 στη Γερμανία, 35 στην Αυστρία, 26 στην Ελλάδα. Ο αντίστοιχος αριθμός ημερών νόμιμης και μετ' αποδοχών απουσίας είναι 18 κατ' έτος στον Καναδά, 10 στην Ιαπωνία, 0 στις ΗΠΑ. Συνέπεια του αυξημένου αριθμού εργάσιμων ημερών και του επίσης αυξημένου κατά 30% εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας έναντι των Ευρωπαίων, ο αμερικανός εργαζόμενος εργάζεται περίπου 1.800 ώρες ετησίως, ενώ ο Γάλλος 1.431 και ο Γερμανός 1.446.Ομως, εφόσον η αμερικανική παραγωγικότητα βασίζεται στην επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, έπεται ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα ανά μονάδα εργάσιμου χρόνου παραμένει κατώτερο από το αντίστοιχο γαλλογερμανικό και ευρωπαϊκό. Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό «Forbes», με στοιχεία του Eurostat, η γαλλική παραγωγικότητα παραμένει από τις πρώτες στον κόσμο, υπερέχει κατά 30% της αμερικανικής και αυτό επιτρέπει στη χώρα αυτή να χρηματοδοτεί διακοπές, περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τους εργαζόμενους, αλλά και πληρέστερη υγειονομική, ασφαλιστική και συνταξιοδοτική κάλυψη.Στην Αμερική, ακόμη και εργαζόμενοι που είναι σε θέση να φύγουν σε διακοπές δεν το συνηθίζουν, στο μέτρο που αυτό κινδυνεύει να θεωρηθεί «πρόκληση» έναντι των άλλων εργαζομένων και «έλλειψη νομιμοφροσύνης» έναντι της επιχείρησης. Ενας «φαύλος κύκλος» ωθεί τους αμερικανούς εργαζόμενους να παραδίδουν στην επιχείρηση όλο και περισσότερο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους, στιγματίζοντας, από την άλλη πλευρά, τις χώρες «παρατεταμένων» διακοπών, όπως η Γαλλία, και τους εργαζόμενους που κάνουν χρήση παρόμοιων δυνατοτήτων.Οπως πάντα, ο αντίλογος στην σύγχρονη αμερικανική «ορθοφροσύνη» προκύπτει από την ίδια την Αμερική. Πρόσφατη μελέτη του καθηγητή Ουάλας Χούφμαν στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, τεκμηριώνει στατιστικά ότι οι διακοπές αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να επανέρχεται ο εργαζόμενος στην εργασία του με ανανεωμένη εργασιακή δύναμη και ηθικό, να αισθάνεται ευτυχής και να αποβαίνει έτσι δημιουργικότερος, ακόμη και για την επιχείρηση. «Επειτα από 15 ημέρες διακοπών, σημειώνεται συνήθως αύξηση της παραγωγικότητας των αμερικανών εργαζομένων μέχρι και 60% σε σχέση με την προ των διακοπών περίοδο, με διάρκεια πολλών μηνών» (2).Ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας επιτρέπει καλύτερα αποτελέσματα, ακόμη και στο οικονομικό πεδίο, απ' ό,τι ο δεσποτισμός, η βουλιμία και η ασυδοσία εις βάρος της εργασίας. Εντούτοις, το υπόδειγμα των αποτελεσμάτων διαβάλλεται σήμερα ως «αρχαϊκό», ενώ στη θέση του προβάλλεται το «μετανεωτερικό», αυτό που εξουθενώνει τον εργαζόμενο και την εργασία, χωρίς όμως πειστικό οικονομικό αποτέλεσμα. Στην Ευρώπη, η ηθική διαβάλλεται ότι εξυπηρετεί το οικονομικό αποτέλεσμα. Στην σημερινή Αμερική, η παράκαμψη της ηθικής δικαιώνεται όλο και λιγότερο με το πενιχρό οικονομικό αποτέλεσμα.(1). Βλ. Rebecca RAY, John SCMITT, No-Vacation Nation. OECD Comparisons, Center for Economic Policy Research (CEPR), Μάιος 2007.(2). Βλ. Wallace HUFFMAN, Americans need longer vacations, ανακοίνωση στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα, 31 Μαΐου 2007. Υπό δημοσίευση στο «Journal Of Population Economics».
Kυριακάτικη Ελευθεροτυπία ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - 29/07/2007

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2007

Μείωση δαπανών με βελτίωση της περίθαλψης.







Μείωση δαπανών με βελτίωση της περίθαλψης
Αλήθεια ή μύθος;


της Ουρ. Σπυράκου-Παπακωνσταντίνου MD, MSc, PhD, FASCP Μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας
Με αφετηρία το παρόν άρθρο η ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ ξεκινάει μια σειρά επιστημονικών δημοσιευμάτων με θέμα τη δυνατότητα μείωσης των δαπανών περίθαλψης, η οποία όμως δεν θα συνοδεύεται από αντίστοιχη μείωση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας. Θα εξετασθεί εξ άλλου επιστημονικά η κατ’ αρχήν ουτοπική θέση της πιθανότητας να υπάρξει βελτίωση της περίθαλψης με ταυτόχρονη μείωση της καταβαλλόμενης από τον ασθενή ή τον ασφαλιστικό του φορέα δαπάνης.
Στα πλαίσια αυτά είναι καλόδεχτη οποιαδήποτε άποψη από οποιονδήποτε προερχόμενη, αρκεί να έχει επαρκή τεκμηρίωση και λογικό ειρμό.
Α΄μέρος: Φάρμακα με κοινόχρηστη ονομασία (Generics)
Γενικά τα φαρμακευτικά προϊόντα που κυκλοφορούν στην αγορά διακρίνονται προς τον τρόπο πώλησης σε εκείνα που διατίθενται μόνο με ιατρική συνταγή και στα πωλούμενα χωρίς ιατρική συνταγή (Μη υποχρεωτικά συνταγογραφούμενα φάρμακα / ΜΗΣΥΦΑ, ή στα Αγγλικά: Over the counter / OTC).
Ως προς την πηγή προέλευσης τα φάρμακα διαιρούνται στα πρωτότυπα (brand name), δηλ. ευρεσιτεχνίες με κατοχυρωμένα δικαιώματα προστασίας και τα κοινόχρηστης ονομασίας (generics), που συχνά αναφέρονται και ως «αντίγραφα», δηλαδή φάρμακα όμοιας χημικής σύνθεσης, που παράγονται με ίδια ή διαφορετική μέθοδο, συνήθως μετά την παρέλευση 20ετίας από την απόκτηση της αρχικής πατέντας.
Κατά κανόνα τα generics πωλούνται σε τιμές χαμηλότερες και ειδικότερα στην Ελλάδα η τιμή τους έχει καθοριστεί στο 80% της τιμής των αντίστοιχων πρωτότυπων σκευασμάτων. Γενικά διατίθενται στην αγορά με την κοινόχρηστη επιστημονική ονομασία τους π.χ. Enalapril για το αντιϋπερτασικό που είναι γνωστό εμπορικά ως Renitec. Οι μορφές διάθεσης είναι ίδιες με των πρωτότυπων σκευασμάτων, μερικές όμως φορές κυκλοφορούν και μορφές που καθιστούν ευκολότερα προσαρμόσιμη την αγωγή, π.χ. το Enalapril διατίθεται και σε δισκία των 10 mg ενώ το Renitec μόνο σε 5 και 20 mg.
Τα κοινόχρηστης ονομασίας φάρμακα διατίθενται κατ’ αρχή στην αγορά με το όνομα της δραστικής ουσίας που περιέχουν. Σε ορισμένες όμως χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, κυκλοφορούν ουσιωδώς όμοια φάρμακα με νέο εμπορικό όνομα (branded generics).
Η επικρατούσα άποψη μεταξύ των θεραπευτών ιατρών είναι ότι πιθανότατα τα πρωτότυπα φάρμακα έχουν καλύτερη αποτελεσματικότητα λόγω της αξιοπιστίας της παραγωγού εταιρείας. Η άποψη αυτή, που ενισχύεται και από το γεγονός ότι σημαντικό μέρος της ιατρικής ενημέρωσης ελέγχεται μέσω χορηγιών από τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, δεν τεκμηριώνεται επιστημονικά στην εποχή της βασισμένης σε αποδείξεις ιατρικής (evidence based medicine). Αντίθετα υπάρχουν σοβαρές μελέτες που αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.
Ενδεικτικά αναφέρεται η ανακοίνωση της Dong και των συνεργατών της που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 1997 στο ιατρικό περιοδικό JAMA (Journal of the American Medical Association). Το ιστορικό αυτής της μελέτης έχει αξία, γι αυτό και αναφέρεται: Το 1997, η εταιρεία Boots , μετέπειτα Knoll , χρηματοδότησε έρευνα βιοϊσοδυναμίας του φαρμάκου της Synthroid (δραστική ουσία: levothyroxine) που διεξήχθη στο τμήμα Κλινικής Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν πως το πρωτότυπο φάρμακο, αν και ακριβότερο, δεν είχε καλύτερη βιοϊσοδυναμία από τη generic levothyroxine. Σημειώνεται ότι η έρευνα δημοσιεύθηκε παρά τις αντιρρήσεις της χρηματοδότριας εταιρείας που, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα που της έδινε το συμβόλαιο με το Πανεπιστήμιο , απαίτησε τη μη δημοσίευση των αποτελεσμάτων.
Με βάση τα παραπάνω σε μερικές Ευρωπαϊκές χώρες οι ασφαλιστικοί οργανισμοί ζητούν από τους συνεργαζόμενους γιατρούς να προτιμούν τη συνταγογράφηση generics, όταν αυτό δεν αποβαίνει σε βάρος της υγείας των ασθενών.
Όσον αφορά στην Ελλάδα οι περισσότερες λειτουργούσες εγχώριες φαρμακευτικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην παραγωγή ουσιωδώς ομοίων φαρμάκων (branded generics) μερικά από τα οποία εξάγονται σε προηγμένες υγειονομικά χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Διαβάσαμε πρόσφατα (25/6/2007) την ενημέρωση αμιγώς Ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας η οποία ανακοίνωσε την έναρξη παραγωγής ισχυρού διαδερμικού generic αναλγητικού που θα διατεθεί στην αγορά των ΗΠΑ μέσα στο 2007 και στις αγορές της Ευρώπης και του Καναδά το 2008.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι η σχεδιασμένη με παροχή κινήτρων κατεύθυνση των συνεργαζόμενων γιατρών στη συνταγογράφηση generics ή branded generics εκτός από το άμεσο αποτέλεσμα της μείωσης των φαρμακευτικών δαπανών για τους ασφαλιστικούς φορείς θα τονώσει έμμεσα και την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία και θα βελτιώσει τους δείκτες ανεργίας.
Είναι αμφίβολο αν σε ανάλογες ενέργειες μπορεί να προβεί το Δημόσιο, αφού ενδεχόμενα θα θεωρηθούν ως άμεση παρέμβαση υπέρ συγκεκριμένου οικονομικού κλάδου. Το κράτος όμως μπορεί να συμβάλει στην επέκταση της χρήσης generics ή branded generics με τον καθορισμό ρεαλιστικών τιμών διάθεσης ή και την πλήρη απελευθέρωση των τιμών με καθορισμό ανώτατης τιμής. Επί πλέον ο ΕΟΦ ή άλλος αντίστοιχος οργανισμός πρέπει να υποχρεώσει στην υποβολή μελέτης βιοϊσοδυναμίας, δηλ. πιστοποίησης της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας οιουδήποτε generic, πριν ληφθεί η έγκριση κυκλοφορίας.
Σημαντικό εξ άλλου θεωρείται για την επιτυχία ενός τέτοιου στόχου η αντικειμενική ενημέρωση των γιατρών και των φαρμακοποιών, αλλά και των ασθενών που συχνά, ανάλογα και με το μορφωτικό τους επίπεδο, πιστεύουν στη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των ακριβότερων φαρμάκων και της κοινής γνώμης που καθοδηγείται έμμεσα μέσα από δήθεν «ενημερωτικές» τηλεοπτικές εκπομπές.
(Δημοσιεύθηκε: 29/7/2007)
Σύντομα το Β΄ μέρος: Χρησιμότητα και κόστος του εργαστηριακού ελέγχου