Ιστορικές αναλογίες και συμβολισμοί

Ιστορικές αναλογίες και συμβολισμοί Ρήγος Άλκης|ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΥΓΗ 01.02.2015 ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ ΟΜΟΤΙΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ. Υπάρχουν στην Ιστορία των κοινωνιών κάποιες στιγμές - σταθμοί, που ανατρέπουν παγιωμένες καταστάσεις, κυρίαρχες αντιλήψεις, εξουσιαστικούς "μονόδρομους". Σε τέτοιους σταθμούς στη νεωτερική παγκόσμια Ιστορία η Ελλάδα -παρά την κυρίαρχη ελληνοκεντρική παιδεία που θέλει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από τη χώρα μας - μέχρι χθες αναφέρονταν μόνο δυο φορές. Η πρώτη αφορά την Επανάσταση του 1821: όταν απέναντι στο όλο σύστημα της Ιεράς Συμμαχίας, την παλινόρθωση του παλιού καθεστώτος των ελέω θεού μοναρχιών και τη φαινομενική συνθλιβή των επαναστατικών ελπίδων και ιδεών που έφερε η Γαλλική Επανάσταση, μια χούφτα Ελλήνων στην άκρη της ευρωπαϊκής ηπείρου ξαναγέννησε την ελπίδα της ελευθερίας των λαών, ξεσηκώνοντας τις εγρήγορες συνειδήσεις παντού του κόσμου, δημιουργώντας ένα τεράστιο κύμα φιλελληνισμού. Η δεύτερη αφορά το 1940: όταν απέναντι στη νικηφόρα επέλαση του φασιστικού άξονα, που είχε ήδη κατακτήσει το σύνολο σχεδόν της γέρικης ηπείρου, η μικρή Ελλάδα ανέτρεψε τη ροή του πολέμου που φαίνονταν χωρίς δυνατότητα αντιστροφής και έφτασε να απελευθερώσει την πρώτη κατεχόμενη πόλη, την Κορυτσά. Το γεγονός δημιούργησε επίσης ένα μεγάλο κύμα φιλελληνισμού παντού στον κόσμο. Ακόμη πιο ουσιαστικό, μετατρέποντας για πρώτη φορά μια στρατιωτική σύγκρουση σε λαϊκό αντιφασιστικό πόλεμο. Ενώ λίγο αργότερα, τον Μάιο του 1941, κόντρα στον ενδοτισμό του κυρίαρχου αστικού πολιτικού κόσμου, την Κυβέρνηση των δοσίλογων, και τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς την "Αυτού εξοχότητα τον φύρερ του γερμανικού Ράιχ" το σκίσιμο της σβάστικας που βεβήλωνε την Ακρόπολη αποτέλεσε την πρώτη αντιστασιακή πράξη απέναντι στη "νέα τάξη" του ναζισμού. Και να που σήμερα όλα δείχνουν ότι για τρίτη φορά, στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι εμφανίζεται η Ελλάδα ως η χώρα της ελπίδας για την απαρχή μιας πορείας δημοκρατικής ανατροπής του απάνθρωπου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού . Ο σχηματισμός, από ένα ανανεωτικό ριζοσπαστικό ενωτικό πολιτικό εγχείρημα, τμημάτων όλων των αριστερών ρευμάτων, για πρώτη φορά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με δημοκρατικές διαδικασίες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, και μάλιστα σε συνεργασία με ένα μικρό κόμμα λαϊκής Δεξιάς, αποτελεί πρωτοφανέρωτο ιστορικό γεγονός ! Ιστορικό γεγονός που ήδη έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική που, όπως και το 1821, βρίσκεται σε αντίστοιχες διεργασίες. Γεγονός που αποδεικνύουν πέραν των ξένων ανταποκριτών, τις δηλώσεις της παγκόσμιας ασυμβίβαστης διανόησης και οι δεκάδες των αριστερών συντρόφων και ηγετών της ευρωπαϊκής Αριστεράς, με τις σημαίες τους και τα τραγούδια τους, που πλαισίωσαν τον προεκλογικό μας αγώνα - ή με τη γλώσσα του ποιητή, «Έλληνες μες την σκοτεινιά δείχνουν το δρόμο» (Οδυσσέας Ελύτης "Άξιον Εστί")!

Στο συμβολικό επίπεδο, η πρώτη πράξη του νέου και νεότερου στην Ιστορία μας πρωθυπουργού, να αποτίσει φόρο τιμής στους εκτελεσμένους από τους ναζί στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής αγωνιστές της Αριστερής Αντίστασης, συνδέει άρρηκτα το σήμερα με τον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο . Αποτελεί και μια ηχηρή απάντηση στους νοσταλγούς των φασιστικών ιδεών που ξανασηκώνουν κεφάλι στη χώρα μας και την ήπειρό μας. Υπάρχουν βέβαια και άλλες συμβολικές κινήσεις, που αφορούν όμως την εσωτερική πορεία του κοινωνικού μας σχηματισμού. Ο πολιτικός όρκος του νέου πρωθυπουργού -επίσης για πρώτη φορά στην πολιτική μας ζωή-, που τόσο ξένισε τους υποκριτικούς "ελληνορθόδοξους" αλλά και χαροποίησε τους πραγματικά ορθόδοξους συμπολίτες. Η χωρίς γραβάτα εμφάνιση του ίδιου και μεγάλου μέρους της κυβέρνησης, που τόσο προκάλεσε τον παραδοσιακό καθωσπρεπισμό κάποιων συντηρητικών κύκλων. Η κατάργηση της αυτοτελούς ύπαρξης υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Η δημιουργία υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τόσα ακόμη μικρότερα, αλλά καθόλου ασήμαντα, στο συμβολικό επίπεδο όπως π.χ. το ξήλωμα των κάγκελων που περικύκλωναν τη Βουλή... Για την Ιστορία, ας θυμίσουμε επίσης δύο συμβολικά γεγονότα που πέρασαν ασχολίαστα στην ανιστόρητη κοινωνική μας πραγματικότητα. Η επιλογή της πλατείας Ομόνοιας για τον χώρο της κεντρικής προεκλογικής μας συγκέντρωσης, πέραν του συμβολισμού του ονόματος, ας θυμίσουμε ότι μετονομάστηκε έτσι από πλατεία Όθωνος το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 1862 από την επαναστατική κυβέρνηση που συγκροτήθηκε μετά τη λαϊκή εξέγερση που οδήγησε στην έξωση του πρώτου Βαβαρού βασιλιά που μας είχαν επιβάλει οι τότε μεγάλες δυνάμεις. Όπως επίσης η συγκέντρωση πανηγυρισμού της εκλογικής νίκης στα πανεπιστημιακά Προπύλαια, πέραν του σεβασμού και της ανάδειξης του πανεπιστημίου ως χώρου άρρηκτα δεμένου με το πολιτισμικό και πολιτικό γίγνεσθαι της πόλης και της χώρας, ας θυμίσουμε ότι εκεί, στον χώρο του πανεπιστημίου, στις 12 Οκτωβρίου, ημέρα έκρηξης εκείνης της πρώτης αντιδυναστικής πράξης, είχε σχηματιστεί η επαναστατική κυβέρνηση, προς τιμή της "Χρυσής Νεολαίας" των φοιτητών -τον καταλύτη αυτού του αγώνα έξωσης του Όθωνα- η οποία επίσης και μετονόμασε το Οθώνειο Πανεπιστήμιο σε Εθνικό. Και οι συμβολισμοί της νέας ριζικά διάφορης του χθες κυβερνητικής πραγματικότητας συνεχίζονται στον λόγο, στην αισθητική, στα τραγούδια, στις σημαίες, στα σύμβολα μιας άλλης, ανυπότακτης πατρίδας, που ποτέ δεν έπαψε να αγωνίζεται και να θυσιάζεται για Ελευθερία και ουσιαστική Δημοκρατία κι ας μη θέλει να το αποδεχτεί η γραφειοκρατία του... ΚΚΕ. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια υποκειμενική αίσθηση, αλλά για μια νέα, ιστορικών διαστάσεων πραγματικότητα που το βάρος της πέφτει στους ώμους μας. Η ευθύνη μεγάλη! Η ελπίδα μεγάλη! Πολύ περισσότερο όταν για τις δύο άλλες ιστορικές στιγμές που αναφέραμε η κατάληξη ήταν αντίστροφη των ελπίδων που δημιούργησαν...