Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Οποιος θέλει κουρεμα στο χρέος των Ελλήνων να σηκώσει το χέρι του!

Ιστορίες χρέους Σιώτος Γιάννης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 26.05.2016 Ιστορίες χρέους Του Γιάννη Σιώτου Το χρέος το δίχως άλλο είναι μία λέξη βρόγχος για όλους σχεδόν τους Έλληνες. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η χώρα και οι άνθρωποί της αναμετρώνται καθημερινά με αυτό, καθώς επηρεάζει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την καθημερινότητά τους. Το δίχως άλλο, όλη αυτή, η αγωνιώδης προσπάθεια έχει αναγκάσει τους Έλληνες να "ανακαλύψουν" τα οικονομικά του χρέους και να μάθουν γι' αυτό πράγματα που θα τα ζήλευε ακόμα και ένας τελειόφοιτος μίας πανεπιστημιακής οικονομικής σχολής. Ενώ εκατομμύρια Έλληνες αισθάνονται -δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα- ειδικοί περί το χρέος, ελάχιστοι είναι αυτοί που αποπειρώνται να ακολουθήσουν διαφορετικές διαδρομές για να το κατανοήσουν. Οι διαδρομές που προσφέρουν τα μονοπάτια που έχει χαράξει η ιστορία, η φιλολογία και η φιλοσοφία μπορεί να μην ενδείκνυνται για να παρακολουθήσει κανείς τους οικονομολόγους, αλλά σίγουρα βοηθούν στο να αντιληφθεί κανείς την αποτελεσματικότητα του χρέους ως όπλο. Βοηθούν επίσης να γίνουν αντιληπτά τα φιλοσοφικά τερτίπια και τα τεχνάσματα -ενδεδυμένα τις περισσότερες φορές με μανδύα ηθικής- που χρησιμοποιούν οι ισχυροί προκειμένου να λεηλατήσουν -κυριολεκτικά και μεταφορικά- τις ζωές των αδυνάτων είτε αυτοί είναι μεμονωμένα άτομα είτε κράτη. Κυρίως όμως βοηθούν για να συνειδητοποιήσει κανείς την υποκρισία των ισχυρών, όταν ξαφνικά γίνονται αδύναμοι. Τότε ανακαλύπτουν έννοιες όπως την "κατανόηση" ΄και τη "λογική" που προηγουμένως τις έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Σίγουρα, η ιστορία αυτού του λαού προσφέρεται γι' αυτή την "εξερεύνηση". Άλλωστε πριν ακόμα λευτερωθούν οι Έλληνες βρέθηκαν να χρωστούν λεφτά, που δεν έφτασαν ποτέ σε αυτούς και να πληρώνουν λογαριασμούς για δανεικά που τα είχαν φάει άλλοι. Τα πρώτα δάνεια από ξένους ιδιώτες συνήφθησαν, το 1824 και το 1825. Η επαναστατική κυβέρνηση υπέγραψε δάνειο συνολικού ύψους 2,8 εκατ. στερλινών, ονομαστικής αξίας έκαστον 100 στερλινών, αλλά πραγματικής 59 στερλινών, για το δάνειο του 1824 και 55,5 στερλινών για εκείνο της επόμενης χρονιάς. Τελικά στα ταμεία έφθασαν μόνο 540.000 στερλίνες. Όλα τα υπόλοιπα χρήματα παρακρατήθηκαν όχι μόνο από τους Βρετανούς τραπεζίτες, αλλά και από τους Έλληνες και τους ξένους μεσάζοντες και τους διαχειριστές του δανείου. Φυσικά, έχοντας άδεια τα ταμεία η ελληνική κυβέρνηση της επαναστατημένης Ελλάδας, δεν είχε πόρους για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια και έτσι, δύο χρόνια μετά τη σύναψη του δεύτερου δανείου, κήρυξε παύση πληρωμών. Δεν είναι λίγοι οι ιστορικοί που συνδέουν την εμπλοκή των ισχυρών δυνάμεων της εποχής στην αγωνία που είχαν προκειμένου να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των ομολογιούχων, αφού αν δεν υπήρχε ελληνικό κράτος τα λεφτά θα χάνονταν. Ο Καποδίστριας προσπάθησε από το 1830 να βρει πάλι δανεικά. Συνάντησε την άρνηση στο να ανανεώσει την εξυπηρέτηση των δανείων του '24 και '25 και αναζήτησε εγγυήσεις τρεις προστάτιδες δυνάμεις. Δυστυχώς, πριν προλάβει να κλείσει τη συμφωνία για νέο δάνειο, δολοφονήθηκε το 1831. Με τη συνθήκη του Λονδίνου της 7.5.1832, πήραμε το δάνειο των 60 εκατ. φράγκων, και τον Όθωνα ο οποίος συμφώνησε με τους δανειστές ότι προηγούνται οι αποπληρωμές των χρεολυσίων έναντι οποιασδήποτε άλλης κρατικής δαπάνης. Από τα 60 εκ. φράγκα, στην Ελλάδα έφτασαν μόνον τα 27 εκατ. Οι δανειστές μας όχι μόνον παρακράτησαν έναντι προηγούμενων οφειλών 2 εκατ., όχι μόνον πήραν προμήθεια άλλα τόσα, αλλά υποχρεωθήκαμε να πληρώσουμε 11 εκατ. στον σουλτάνο για την αγορά της Φθιώτιδας, της Φωκίδας και της Εύβοιας που είχαμε ήδη απελευθερώσει. Αφαιρέθηκαν τα έξοδα της Αντιβασιλείας και οι μισθοί στρατιωτικών, κυρίως Βαυαρών και από τα 60 εκατ. στα ταμεία του κράτους, υπέρ των ελληνικών κρατικών δαπανών εκταμιεύτηκαν μόνον 2,7 εκατ. φράγκα. Τα συμπεράσματα από αυτή τη μικρή αναδρομή σίγουρα ανατρέπουν τις απόψεις πολλών σοφών που θέλουν να εμφανίζουν τους οφειλέτες ως ανήθικους και τους πιστωτές ως ηθικούς. Φυσικά, όλα τα προηγούμενα είναι μία μικρή υποσημείωση στη μακρά ιστορία του χρέους. Το 2.400 π.Χ. έχουμε το πρώτο καταγεγραμμένο παράδειγμα διαγραφής χρεών και καταστροφής αρχείων οφειλετών. Αυτό έγινε από τον βασιλιά Enmetena στην πόλη - κράτος των Σουμερίων Lagash στη Μεσοποταμία. Στη συνέχεια, η βιβλική παροιμία «Οι πλούσιοι κυριαρχούν πάνω στους φτωχούς, και ο δανειολήπτης είναι δούλος του δανειστή» χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την ακύρωση «απεχθών» χρεών μετά την αλλαγή καθεστώτος. Όμως, χρησιμοποιήθηκε επίσης για τη φυλάκιση οφειλετών, για παράδειγμα στα έργα του Καρόλου Ντίκενς. Η "επανάσταση" στην αγορά του χρέους είναι η δημιουργία του χρήματος, καθώς με τον τρόπο αυτό προσφέρθηκε μια λογιστική μονάδα για την παρακολούθηση των χρεών. Το πιο σημαντικό, αυτό οδήγησε σε μια απο-προσωποποίηση των σχέσεων πιστωτή - οφειλέτη, καθιστώντας δυνατή την εμπορική κοινωνία. Η εξέλιξη αυτή συνδέεται με τις καινοτομίες της [ταχυδρομικής] αποστολής και των εξασφαλίσεων απαιτήσεων. Με αυτόν τον τρόπο, το χρέος συνδέθηκε με την απειλή, και συχνά στην πραγματικότητα, με τη διάβρωση της ελευθερίας, όχι μόνο για τα άτομα, αλλά και για ολόκληρες οικογένειες. Βρέθηκαν σε μια κατάσταση «δουλείας του χρέους». Αυτό ήταν η αιτία που πολλοί φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την έννοια του χρέους. Ο Φρίντριχ Νίτσε προσέφερε έναν ανθρωπολογικό απολογισμό της ιστορικής σύνδεσης της ενοχής με το χρέος. Τόνισε ότι το χρέος ήταν συνδεδεμένο με την ηθικολογία των εννοιών του καθήκοντος, της τιμής, της αυτοεκτίμησης και του κύρους. Στο «Γενεαλογία της Ηθικής». Ο Νίτσε κοίταξε πίσω στην «παλαιότερη και πιο πρωτόγονη» προσωπική σχέση μεταξύ δανειστή και οφειλέτη ως την προέλευση του πώς «ένα πρόσωπο μετρά πρώτα τον εαυτό του έναντι του άλλου». Και φυσικά αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί η προσέγγιση αυτή να ταιριάζει με την «κλοπή» των πρώτων ελληνικών δανείων.
Από τον 18ο αιώνα η γέννηση και η τεράστια αύξηση του δημόσιου χρέους και το παιχνίδι κάπως άλλαξε αφού κάποιοι ισχυροί βρέθηκαν να χρωστούν. Και φυσικά, αφού ενέδυσαν τον δανεισμό με τον μανδύα του εθνικού συμφέροντος φρόντισαν να φορτώσουν τα δεινά στους πιο αδύναμους και ευάλωτους. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, τα καταστροφικά οικονομικά των Γάλλων βασιλέων στον 18ο αιώνα, είχαν μια βαθιά επίδραση στην οικονομική, πολιτική και φιλοσοφική σκέψη. Ο Γάλλος φιλόσοφος Montesquieu εξέφρασε την ανησυχία του στο «Πνεύμα των Νόμων». Το δημόσιο χρέος, έγραψε, «παίρνει το αληθινό έσοδο του κράτους από εκείνους που έχουν δραστηριότητα και βιομηχανία, για να το μεταφέρει στους νωχελικούς: Δηλαδή, δίνει διευκολύνσεις για εργασία σε όσους δεν εργάζονται, και βαρύνει με δυσκολίες αυτούς που όντως εργάζονται».
Αλλά και, οι Σκωτσέζοι στοχαστές Ντέιβιντ Χιουμ και Άνταμ Σμιθ φοβούντο ότι το δέλεαρ του δημόσιου χρέους θα διαφθείρει τα κράτη και θα δημιουργήσει πολιτικές της ψευδαίσθησης και της ύβρεως. Η χρηματοδότηση του δημοσίου χρέους διευκόλυνε καταστροφικούς πολέμους στην Ευρώπη και υποστήριξε τη μάταιη επιδίωξη της αυτοκρατορίας στον Ατλαντικό, τη Μεσόγειο και την Ινδία. Διεύρυνε επίσης την πολιτική πατρωνία, δημιουργώντας μια αμοιβαία εξάρτηση μεταξύ των κρατών και των πιστωτών, κάτι που οδήγησε στην ολιγαρχία και τον κομματισμό και διακινδύνευσε την κατάρρευση της δημόσιας αρετής.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά, η αναδυόμενη γερμανική ιστορική και θεσμική σχολή οικονομικών απέκτησε μια πολύ διαφορετική άποψη για το δημόσιο χρέος από εκείνο του Μοντεσκιέ, του Χιούμ, του Σμιθ και του Τζέφερσον. Ενώθηκαν στην άποψη ότι το δημόσιο χρέος ήταν αναπόσπαστο μέρος των εθνικών οικονομιών. Οι στοχαστές Karl Dietzel και Lorenz von Stein πίστευαν ότι το κράτος είχε θετικό ρόλο στην εξισορρόπηση της οικονομίας, πάνω απ' όλα μέσω της χρηματοδότησης των επενδύσεων που τονώνουν την παραγωγικότητα, σε υποδομές και σε δημόσιες παροχές. Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα, η χαλάρωση της αίσθησης του περιορισμού και της ενοχής που συνδέονται με το χρέος πήρε μια ριζικά νέα μορφή. Οι πιστωτές έχουν την τάση να θεωρούνται ως «άγιοι», οι οφειλέτες ως «αμαρτωλοί». Η αρετή είναι συνδεδεμένη με τους πρώτους (σύνεση, σκληρή δουλειά), και η κακία στους δεύτερους (απερισκεψία, τεμπελιά). Αυτό το είδος της γλώσσας θέτει σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια, την τιμή και τον αμοιβαίο σεβασμό. Προκαλεί τα βασικά, καθώς και τα ευγενή συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένων της δυσαρέσκειας, του παράπονου και της οργής. Οι ηθικές και συναισθηματικές διαστάσεις του χρέους είναι στενά συνυφασμένες. Και φυσικά έχει πολύ ενδιαφέρον να συγκρίνει τη στάση εκείνων που από πιστωτές μετατρέπονται σε απελπισμένους οφειλέτες. Για παράδειγμα να συγκρίνει κανείς τη στάση της Γερμανίας, όταν στήριζε τις απαιτήσεις των ομολογιούχων της έναντι της Ελλάδος κατά τον 19ο αιώνα και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν οι Γερμανοί πολιτικοί, όταν μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους βρέθηκαν με ένα τεράστιο χρέος. Ο καγκελάριος Βίσμαρκ απείλησε να μπλοκάρει τη συνθήκη προσάρτησης της Θεσσαλίας αν δεν εξοφλούνταν άμεσα οι Βαυαροί κληρονόμοι και οδήγησε την τότε ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί έναν «συμβιβασμό» που περιέλαβε όχι μόνο τους «θεσμικούς επενδυτές» του 1832, αλλά και τους ιδιώτες ομολογιούχους των δανείων της ανεξαρτησίας, που αγόρασαν στη δευτερογενή αγορά μέχρι και 5 δρχ. ένα ομόλογο ονομαστικής αξίας 100.
Οι επίγονοι του Βίσμαρκ που διαπραγματεύτηκαν το χρέος από τους δύο παγκόσμιους πολέμους επικαλέστηκαν ως επιχειρήματα τα πάντα: από την αδυναμία μέχρι την ανθρωπιστική κρίση. Και έτσι διαπιστώνει κανείς όχι μόνο το μέγεθος της υποκρισίας, αλλά και την αναλγησία των ισχυρών.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Περί πλούτου και «φιλίας» Σιώτος Γιάννης

Περί πλούτου και «φιλίας» Σιώτος Γιάννης | δημοσιεύτηκε στην Αυγή την 21.04.2016 Περί πλούτου και «φιλίας» Του Γιάννη Σιώτου Και όπως συμβαίνει σε αυτή τη ζωή: μπόρα ήταν και πέρασε. Οι αποκαλύψεις για τον φορολογικό παράδεισο του Παναμά εκτοπίστηκαν από τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων και οι πλούσιοι αυτού του κόσμου μπορούν να ησυχάσουν και να συνεχίσουν ανενόχλητοι το "θεάρεστο" έργο τους: να αυγαταίνουν τον πλούτο τους, αδιαφορώντας για το αν το επιπλέον μηδενικό του λογαριασμού τους μπορεί να σημαίνει για κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια άλλους ανθρώπους ανεργία, πείνα, ανέχεια και εξαθλίωση. Και για να λέμε τη "μαύρη αλήθεια", δεν έχουν και πολλούς λόγους να ανησυχούν. Ο όγκος των χρημάτων που διακινείται μέσω των "παραδείσων" είναι τεράστιος. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, ξεπερνά τα 36 τρισ. Και αυτός ο τεράστιος όγκος συσσωρευμένου πλούτου από μόνος του δημιουργεί ένα αδιαπέραστο τείχος άμυνας. Με τόσα χρήματα μπορούν να αποκτήσουν -ή και να αγοράσουν- πολιτικούς συμμάχους, να εκβιάσουν, να προκαλέσουν προβλήματα ακόμη και στις πιο στέρεες δημοκρατίες αλλά και να δημιουργήσουν κόστος ευκαιρίας για όσους σκέπτονται να "βάλουν χέρι" σε αυτόν. Όμως γι' αυτόν τον πλούτο δεν ενδιαφέρονται μόνο οι κάτοχοί του, αλλά και εκείνοι που βγάζουν χρήματα από αυτόν. Σίγουρα, και εκεί τα συμφέροντα είναι τεράστια. Τραπεζικοί κολοσσοί, και όχι μόνο, κερδίζουν προσφέροντας τις υπηρεσίες του "οδηγού των κεφαλαίων" δισεκατομμύρια τον χρόνο. Στην πραγματικότητα, έχουν στήσει ένα τεράστιο δίκτυο παροχής υπηρεσιών και χρηματοπιστωτικών προϊόντων για να προσελκύσουν τον πλούτο από τον οποίο προέρχεται και που οφείλεται σε ένα σημαντικό ποσοστό από τα ποσά που μοιράζουν κάθε χρόνο ως μερίσματα στους μετόχους, ως αμοιβές των επικεφαλής και ως μπόνους που "τσεπώνουν" τα golden boys. Θα ήταν λοιπόν στην καλύτερη περίπτωση αφελές να πιστέψει κανείς ότι αυτός ο τεράστιος πλούτος, σε ένα πολιτικό περιβάλλον που κυριαρχείται από τον νεοφιλελεύθερο οικονομικό δαρβινισμό, μπορεί στ' αλήθεια να κινδυνέψει. Το μόνο που μπορεί να πάει στραβά είναι κάποιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή κάποια παροδική μπόρα, όπως αυτές του καλοκαιριού που περνάνε τόσο γρήγορα όσο εμφανίζονται. Το γεγονός, άλλωστε, ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ του πλανήτη άμεσα ή έμμεσα επωφελούνται από αυτόν το πλούτο και είναι από μόνο του ένα ισχυρό όπλο άμυνας. Και πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά σε έναν πλανήτη στον οποίο η οικονομική ισχύς έχει μετατραπεί σε κυρίαρχη ιδεολογία και η οικονομική εξαθλίωση σε δίκαιη ανταμοιβή της τεμπελιάς;
Για να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, οι φορολογικοί παράδεισοι είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός. Τα περισσότερα από αυτά τα οφέλη όπου συνεπάγεται η φύλαξη του πλούτου είναι άμεσα διαθέσιμα μόνο στις πιο προηγμένες αγορές κεφαλαίου στον κόσμο. Κι αυτό εξηγεί γιατί ο περισσότερος υπεράκτιος πλούτος καταλήγει να κατευθύνεται, μέσω των «νησιών θησαυρού», στους τελικούς παραδείσους - οικονομικά κέντρα του Πρώτου Κόσμου, όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, η Ζυρίχη, η Γενεύη, η Φρανκφούρτη και, σε μικρότερο βαθμό, η Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ και το Ντουμπάι. Αυτοί είναι οι απόλυτοι παράδεισοι (και όχι το αρχιπέλαγος των υπεράκτιων αγωγών ή των νησιών του θησαυρού) που αποτελούν τον τελικό προορισμό για το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου υπεράκτιου ιδιωτικού πλούτου. Επιπλέον, οι αρχιτέκτονες και οι ελεγκτές της κυκλοφορίας του δικτύου που συνθέτουν την παγκόσμια βιομηχανία καταφυγίων ήταν και είναι οι μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες του κόσμου - γιγάντια επώνυμα ιδρύματα, όπως η HSBC, η UBS, η Credit Suisse, η Citigroup, η Bank of America, η RBS, η Barclays, τα Lloyds, η Standard Chartered, η JPMorgan Chase, η Wells Fargo, η Santander, η Credit Agricole, η ING, η Deutsche Bank, η BNP Paribas, η Morgan Stanley και η Goldman Sachs. Από τη δεκαετία του 1970, οι τράπεζες αυτές έχουν διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην προσέλκυση πλούσιων επενδυτών και ανώτερων στελεχών ως πελάτες, βοηθώντας τους να μετακινήσουν τον πλούτο τους και να τον επενδύσουν αφορολόγητα υπό την κάλυψη υπεράκτιων αμοιβαίων κεφαλαίων και εταιρειών, παρέχοντας υπηρεσίες διαχείρισης χαρτοφυλακίου, αλλά και βοηθώντας τους να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα πλούτη τους από μακριά. Οι top 50 βασικοί παίκτες της διεθνούς ιδιωτικής τραπεζικής βιομηχανίας αντιπροσωπεύουν σήμερα τουλάχιστον το ήμισυ του συνόλου του διασυνοριακού ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού πλούτου (τουλάχιστον 12 με 14 τρισεκατομμύρια δολάρια, από τα 24 ώς 36 τρισ. δολάρια το 2015). Και οι κορυφαίες δώδεκα τράπεζες από μόνες τους αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ήμισυ όλων αυτών των υπεράκτιων (off shore) ιδιωτικών τραπεζικών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Η συγκέντρωση όλων αυτών των χρημάτων σε μια σχετικά μικρή χούφτα τραπεζών, hedge funds, ασφαλιστικών εταιρειών και των θυγατρικών τους διαχειριστών περιουσιακών στοιχείων είναι αδιαμφισβήτητη. Φυσικά, τα ιδρύματα αυτά θα σας πουν ότι αυτό απλώς αντανακλά την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι οι πλούσιοι υπεράκτιοι επενδυτές αποστρέφονται το ρίσκο όταν πρόκειται για τη διαχείριση του υπεράκτιου πλούτου τους. Για να είναι προσεκτικοί, ως εκ τούτου, τείνουν να ευνοούν τα μεγαλύτερα, πιο καθιερωμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στα οποία συνήθως μπορούν -αλλά όχι πάντα- να υπολογίζουν για να διασφαλίζουν τον πλούτο τους ακόμη και από μεγάλες αποστάσεις. Με άλλα λόγια, βλέπουν προς τις τράπεζες που είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν.
Εν ολίγοις, μια χούφτα από τις βασικές πλούσιες χώρες του ΟΟΣΑ, από τις οποίες προέρχονται οι περισσότερες από αυτές τις γιγαντιαίες τράπεζες -οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ελβετία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολλανδία και το Βέλγιο-, είναι τελικά οι πραγματικοί παράδεισοι όταν πρόκειται για το πού καταλήγει η περισσότερη φυγή κεφαλαίων από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Θα ήταν τουλάχιστον τρελός εκείνος που θα έσφαζε την «κότα με το χρυσό αυγό» και γι' αυτό το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι: απέραντη σιωπή και διακριτικότητα, η οποία από καιρού εις καιρόν θα διακόπτεται από κάποια μεμονωμένα περιστατικά επίδειξης... ευαισθησίας. Γιατί όπως και να το κάνουμε, τους πολιτικούς σε αυτές τις πλούσιες χώρες το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταφέρουν να κρατούν «πολλά καρπούζια στη μασχάλη τους». Κοντολογίς, να χαϊδεύουν και να βοηθούν τους ισχυρούς, αλλά και να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των πολλών, οι οποίοι έχουν αρχίσει να αντιδρούν σε αυτή την απροκάλυπτη εύνοια προς τους πλούσιους. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Όταν έρθει η ώρα των αποφάσεων, οι ισχυροί του πλανήτη θα στηρίξουν -όπως πάντα- τον πλούτο. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για αμύθητο πλούτο. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, το παγκόσμιο απόθεμα του μη καταγεγραμμένου ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού καθαρού ενεργητικού -συμπεριλαμβανομένων του συναλλάγματος, των τραπεζικών καταθέσεων, των μετοχών και των ομολόγων και άλλων εμπορεύσιμων χρεόγραφων- που επενδύεται σε ή μέσω υπεράκτιων παραδείσων, ήδη ανήλθε σε 21 με 32 τρισ. δολάρια μέχρι το τέλος του 2010, περίπου το 10% - 15% του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού πλούτου. Και συνεχώς αυγαταίνει. Από το 2004 μέχρι το 2015, ακριβώς εν μέσω της οικονομικής κρίσης, αυξήθηκε με ονομαστικό μέσο ετήσιο ρυθμό σχεδόν 16%. Μάλιστα, εκτιμάται ότι το 2015 το κεφάλαιο του υπεράκτιου ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού πλούτου άξιζε τουλάχιστον 24 τρισ. με 36 τρισ. δολάρια. Επιπλέον, η αξία του μη χρηματοπιστωτικού καθαρού διασυνοριακού πλούτου -ακίνητα, χρυσός και άλλα πολύτιμα μέταλλα, πολύτιμοι λίθοι, τέχνη, σπάνια βιβλία, αυτοκίνητα, θρησκευτικές εικόνες, φωτογραφίες, άλλα συλλεκτικά αντικείμενα, θαλαμηγοί, πλοία, υποβρύχια, ιδιωτικά τζετ, αγροκτήματα, ορυχεία, δάση και κοιτάσματα πετρελαίου-, που κατέχονται μέσω ανώνυμων εταιρειών σε (οικονομικά) καταφύγια, καταπιστεύματα, ιδρύματα και ιδιωτικά θησαυροφυλάκια, τώρα αξίζουν τουλάχιστον ακόμα 5 έως 10 τρισ. δολάρια.
Και όλος αυτός ο πλούτος ανήκει σε πολύ λίγους ανθρώπους και η διαχείρισή του είναι υπόθεση ενός εξίσου περιορισμένου αριθμού φορέων. Περισσότερο από το 85% - 90% ανήκει μόλις στο 0,014% του παγκόσμιου πληθυσμού. Και οι κορυφαίες 100.000 οικογένειες στον πλανήτη, καθεμιά από τις οποίες έχει μια καθαρή αξία τουλάχιστον 30 εκατ. δολαρίων, κατέχουν τουλάχιστον το ένα τρίτο από αυτό. Για όλους αυτούς τους λόγους οι πλούσιοι του πλανήτη δεν έχουν λόγο να ανησυχούν όταν έχουν τόσο ισχυρούς φίλους να νοιάζονται για το κομπόδεμά τους...

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Τα τροχαία: Ζήτημα ζωής και θανάτου

Τα τροχαία: Ζήτημα ζωής και θανάτου Λαμπαδάριος Διονύσιος | ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΝ 12.05.2016 Του Διονύση Λαμπαδάριου* Υπάρχει ένα βαθύ ανοργάνωτο κράτος που καμιά κυβέρνηση ώς τα τώρα δεν κατάφερε να δώσει αποτελέσματα. Το ζήτημα ζωής ή θανάτου των τροχαίων ατυχημάτων. Πιστεύω η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με ένα ευρύ πλέγμα διυπουργικών παρεμβάσεων θα μπορούσε να σημειώσει αξιόλογα αποτελέσματα. Παραθέτω μερικές σκέψεις και παρακαλώ συμπληρώστε: 1. Με νόμο υπέρτερο των ΣΔΙΤ συμβάσεων νομοθετείται ότι σε δρόμο κεντρικό χωρίς διάζωμα, Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης, πάρκινγκ ή άλλες τεχνικές ατέλειες, καταργούνται τα διόδια και εκπίπτει ο εργολήπτης των δικαιωμάτων του λόγω θανατηφόρων ατυχημάτων. 2. Υποχρεωτικός έλεγχος των κυκλωμάτων που πωλούν ανταλλακτικά, έλεγχος προδιαγραφών πιστότητας των ΚΤΕΟ, νέες εξετάσεις των οδηγών άνω των 65 ετών και έλεγχος των επιτροπών ιατρών ΚΕΠΑ που δίνουν πιστοποιητικά αναπηρίας. 3. Κατά προτεραιότητα να γίνονται οι δίκες τροχαίων (όπως και οι δίκες χρεών προς το Δημόσιο). Εξυγίανση του ασφαλιστικού κλάδου στον οποίον επικρατεί ασυδοσία, χρησιμοποιώντας τη βραδυπορούσα Δικαιοσύνη ως διαμαρτυρημένο απλήρωτο γραμμάτιο!
4. Οι δαπάνες για Υγεία, Παιδεία και Δικαιοσύνη να μείνουν εκτός των μνημονιακών δεσμεύσεων. Το οφείλουμε και σε εμάς αλλά και στους 25 εκατ.. Ευρωπαίους κ.λπ. τουρίστες που μας επισκέπτονται ετησίως. 5. Συστηματικός αστυνομικός έλεγχος σε ηχορρυπαντές μηχανόβιους, σε εργαστήρια "φκιαγμένων" μηχανών, εισαγωγείς βελτιωτικών κ.λπ. 6. Συστηματική κυκλοφοριακή αγωγή στα σχολεία, ιδίως στο γυμνάσιο, από όλους όσοι εμπλέκονται: Τροχαία, εκπαιδευτές οδηγών, εξειδικευμένοι διδάσκοντες, γιατροί. 7. Κίνητρα στους άνω των 75 ετών, που οδηγούν ακόμα, για προνομιακή απόσυρση του αυτοκινήτου τους και επαναφορά των ομαδικών εκδρομών της Εργατικής Εστίας. 8. Δίπλωμα οδήγησης από αξιόπιστο θεσμό που θα είναι το υπουργείο και διαδικασίες ελέγχου και στους αλλοδαπούς οδηγούς φορτηγών που χρησιμοποιούν τις εθνικές οδούς. 9. Να αξιοποιηθεί άμεσα και ταχέως ο σιδηρόδρομος για μεταφορές επιβατών και εμπορευμάτων, όπως δεν έγινε ποτέ ώς τα τώρα. 10. Οι ενοικιάσεις μηχανών και αυτοκινήτων στο οδικό δίκτυο των νησιών να γίνονται με τις αυστηρότερες προδιαγραφές και φυσικά το αλκοτέστ να είναι εκ των ων ουκ άνευ. Νά πώς βελτιώνουμε την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας όταν αφορά τα τροχαία ατυχήματα στις εθνικές οδούς και όχι μόνο. Ραντάρ διαχρονικό στα τροχαία, «ανεργία στο ΚΑΤ»! * Ο δρ. Διονύσιος Λαμπαδάριος είναι χειρουργός ΠΕΔΥ Νέου Κόσμου.